Αλλάζουν το πλαίσιο των Συνδικάτων

Έχουμε πολλές φορές αναφερθεί στα δομικά χαρακτηριστικά και τις αδυναμίες των ελληνικών Συνδικάτων. Μετά το 1974, λίγες φορές απέκτησαν αυθεντικά κινηματικά χαρακτηριστικά. Γρήγορα οι κομματικές σκοπιμότητες και οσμώσεις υπερίσχυσαν του Κινήματος και ενίσχυσαν τη γραφειοκρατία.

 

Η ενσωμάτωση όμως του Συνδικαλιστικού Κινήματος στο κομματικό σύστημα εξουσίας δεν έγινε με όρους ισοτιμίας, όπως στις άλλες χώρες της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης. Εκεί, τα Συνδικάτα έλαβαν, ως αντάλλαγμα της κοινωνικής ειρήνης που εξασφάλιζαν και της άμβλυνσης των ταξικών αντιθέσεων, την ισότιμη συμμετοχή τους σε όλους τους θεσμούς.

 

Δεν υπάρχει εποπτικός Οργανισμός ή Υπηρεσία, στον οποίο να μην μετέχουν αποφασιστικά οι εκπρόσωποι των εργαζομένων. Δεν υφίστανται ελεγκτικοί μηχανισμοί ή Επιτροπές ή «Εργατικά Δικαστήρια», που να μην έχουν σημαίνοντα ρόλο και κύρος. Δεν υπάρχει κρατική δομή (από τα Γραφεία Εύρεσης Εργασίας μέχρι τις Υπηρεσίες Πληρωμής των επιδομάτων ανεργίας και της ενίσχυσης των ευπαθών κοινωνικών ομάδων), που οι δυνάμεις της Εργασίας να μην έχουν την πλειοψηφία!

 

Αυτό βέβαια λειτουργεί εις βάρος του κινηματικού χαρακτήρα του Εργατικού Κινήματος. Πλην όμως, κατά τη μακρά περίοδο της «Σοσιαλδημοκρατικής Συναίνεσης», που σεβάστηκαν εν πολλοίς και οι συντηρητικές κυβερνήσεις στη μεταπολεμική Ευρώπη, σηματοδοτούσε τη θεσμική ενσωμάτωση και σχετική ευημερία της Εργατικής Τάξης. Όταν μάλιστα υπήρχαν ακόμη τα κυβερνητικά προγράμματα της πλήρους και ασφαλισμένης εργασίας και δεν είχε εισαχθεί το νεοφιλελεύθερο μοντέλο κατακερματισμού του χρόνου εργασίας και εφαρμογής της ευελιξίας, οι Συνδικαλιστικές Οργανώσεις ήταν η μεγαλύτερη πολιτική δύναμη της χώρας τους.

 

Αυτή η συστημική ολοκλήρωση δεν έγινε στο ελληνικό Σ/Κ. Κι έτσι, έχοντας απωλέσει  -λόγω κομματισμού και άλλων εξαρτήσεων-  τον κινηματικό του χαρακτήρα, αλλά ταυτόχρονα στερημένο την «προαγωγή» του σε θεσμικό εταίρο (όπως στην Ευρώπη), αρκέστηκε στον ρόλο του «φτωχού συγγενή», του τροφοδότη του πολιτικού συστήματος. Γι'αυτό και ήταν «εύκολη λεία» της σκληρής και αδυσώπητης μνημονιακής δημοσιολογίας.

 

Είχαμε προειδοποιήσει ότι το Σ/Κ δεν θα αντέξει, έστω και σε μια μέσης έντασης κρίση.

 

Το Σ/Κ έχασε σε ελάχιστο χρόνο ό,τι είχε κερδίσει με αγώνες και μεγάλο ανθρώπινο κόστος όλες τις προηγούμενες δεκαετίες! Ο διεκδικητικός πολιτισμός, οι θεσμικές-συλλογικές κατακτήσεις, οι συνταγματικές κατοχυρώσεις..., όλα αμφισβητήθηκαν, αποδυναμώθηκαν ή ακυρώθηκαν σε μια βίαιη και αναχρονιστική επέλαση του νεοφιλελευθερισμού. Η κοινή γνώμη βομβαρδίστηκε από μεμονωμένες εικόνες δήθεν περιττών δαπανών των Συνδικάτων, από τις νόμιμες μισθοδοσίες, ενισχύσεις και άδειες των συνδικαλιστών, από την κοινωνική δράση των Ομοσπονδιών και τα μορφώματα Κοινωνικής Οικονομίας που είχαν οργανώσει (κατασκηνώσεις, επιμορφωτικά σεμινάρια, συνδρομητικούς λογαριασμούς, πολιτιστικές εκδηλώσεις, Ταμεία Αλληλοβοήθειας κ.λπ.).

 

Κανένας από τους μνημονιακούς δημοσιολόγους, όμως, δεν ανέφερε ότι η κρατική ενσωμάτωση των Συνδικάτων στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης και η σημαντική θέση που έχουν στην κοινωνική δομή, τους δίνει τη δυνατότητα να διαχειρίζονται αυτοτελώς 10, 20 και 100 φορές περισσότερα χρήματα ανά εργαζόμενο απ'όσα τα Ελληνικά Συνδικάτα!!

 

Κανένας δεν ανέφερε ότι τα δικά μας Συνδικάτα μετρούν τις λιγότερες απεργίες, σε βάθος δεκαετίας, απ'όσες τα ευρωπαϊκά!

 

Και ασφαλώς κανένας δεν έκανε σύγκριση των μεθόδων του συνδικαλιστικού αγώνα σε διάφορες χώρες. Τα Συνδικάτα στη Γαλλία, τη Δανία, την Ολλανδία, ακόμη και στη Γερμανία, έχουν ως συνήθη συνδικαλιστική πρακτική να κατακρατούν και να κλειδώνουν τους εργοδότες και το διευθυντικό προσωπικό ή να χρησιμοποιούν τον κρατικό μηχανολογικό εξοπλισμό για να αποκλείουν κυβερνητικά κτίρια ή εργοδοτικές ενώσεις, όπως οι πυροσβέστες και αστυνομικοί, που με τις πυροσβεστικές αντλίες και τον εκτοξευόμενο αφρό περιλούζουν πρωθυπουργικά γραφεία ή άλλα κυβερνητικά κτίρια...

 

Γι'αυτό η κατάσταση στη χώρα μας είναι δύσκολη.

 

Με την ηγεσία του Σ/Κ χωρίς ισχυρή νομιμοποίηση και αξιοπιστία, με την κοινωνική βάση απαθή και υποβλέπουσα, με την καταιγιστική δημοσιολογία έτοιμη να συνεργήσει στην παραπλάνηση..., το μνημονιακό σύστημα είναι έτοιμο για την τελική επίθεση σε έναν οχληρό γι'αυτό νόμο, τον ν. 1264/1982, που έλυσε παθογένειες δεκαετιών. Όσοι πιστεύουν στον συλλογικό πολιτισμό, θα τον είχαν ως βάση για μια περαιτέρω ενίσχυση του Σ/Κ.

 

Και επειδή η ακύρωσή του είναι θέμα εβδομάδων, ας έχουν γνώσιν οι φύλακες...

 

enypekk.gr/